Завоюй меня, как Гитлер.
Завоюй, как Чингизхан.
Буду я как фрау Миллер.
Будешь ты как самосвал.

Пра што пісаць?

Пра што я магу напісаць?
Пра што яшчэ не прачыталі?
Каханне было, што ж казаць...
Радзіму таксама мы зналі

У творах Купалы, таго,
Хто жыць заклікаў з чыстым сэрцам.
І Колас, І Танк... Іх ўсяго
Так многа, як у хатах акенцаў.

Ці трэба яшчэ нагадаць
У стотысячны раз пра жанчыну,
Пра маці, якой спачуваць
І пець з табой годныя былі?

Мне шчыра і цёпла, калі
Я чую любімую мову,
Калі чую ў месцы, дзе мы
Ніколі б не кінулі слова

Вось так, як павінна і быць
Ва ўсіх паважаных краінах,
Дзе звыкліся людзі не быць,
А ЖЫЦЬ, не стагнаць на руінах.

Хрыстос уваскрос у чаканні дзіва,
Ён зноў глядзіць на нас, людзей.
Глядзіць і думае, чакае,
Калі ўжо радавацца? Дзе?

Хрыстос уваскрос у чаканні дзіва...
А дзіва не было й няма.
За кім ісці? Куды імкнуцца?
Ў людзей усё яшчэ зіма!

І будзе гэта зімка вечна,
І заўтра будзе, і заўжды.
Ніхто то дзіва не чакае.
Ні ён, ні мы, ні я, ні ты.

Якое яшчэ дзіва? Кіньце
Вы свае думкі, смех бярэ!
Мне ўжо даўно сказалі праўду:
Яго няма. А ёсць - памрэ.

Пасядзі са мной і папалі
Фіялетава-ружовую цыгарку
Вадаспадам зор маёй зямлі,
Даспадобы, вельмі хутка, вельмі шпарка.
Так, як паляць сэрца ўначы,
Разразаючы яго гарачым смехам.
Не крычы, цудовая, маўчы,
Мо, прыкрыйся бледна-шэрым рэдкім мехам.
Усё прыгожа зноўку. І цяпер
Шанец ёсць, што ўсё не скончыцца так хутка.
Усёй моццу веру. І ты вер.
Пасаромімся свайго бальнога смутку.
Я чытаю вочы і лісты,
Што пісала ты, пакуль была далёка.
А тым часам у небе зноў застыў
Прывід дзіва. Тут з якога ён прыпёку?!
Лепей па цыгаркі бы зганяў.
Пахутчэй, а то чакаць ужо абрыдла.
Ён прымчыць і сядзе. Бо, маўляў,
Час прыйшоў, а ты яшчэ ў адзенні.